Za ojca Różańca Świętego uważa się św. Dominika, któremu miała objawić się Matka Boża i przykazać rozpowszechnianie tej modlitwy na całym świecie. Natomiast sama nazwa „różaniec” wywodzi się ze średniowiecza. Wówczas często ofiarowano kwiaty Bogu i ukochanym osobom – modlitwy były więc traktowane jako duchowe kwiaty. Dlatego też odmawianie modlitwy porównywano z dawaniem Matce Bożej róż, stąd wieniec róż to różaniec. Modlitwa różańcowa bardzo szybko zyskała aprobatę Kościoła i była traktowana jako oręż przeciw wrogom wiary. Do rozpropagowania różańca przyczyniła się też sama Maryja. W swoich objawienia w Lourdes, Fatimie czy Gietrzwałdzie wzywała do modlitwy różańcowej.

Pierwsze wspólnoty różańcowe

Wspólnoty odmawiające różaniec gromadziły się już w średniowieczu. W 1470 roku powstało pierwsze bractwo różańcowe założone przez bł. Alanusa de Rupe, natomiast pięć lat później tą samą inicjatywą wykazał się dominikanin Jakub Sprenger, który utworzył podobną wspólnotę w Kolonii. W Europie mogliśmy się spotkać z setkami Bractw Różańcowych, do których należeli królowie, książęta, wielcy wodzowie i dostojnicy Kościoła. Wielkim czcicielem modlitwy różańcowej był papież Leon XIII, który jest autorem aż 13 encyklik różańcowych. Pisał on, że różaniec uczy mądrego przeżywania codzienności w tajemnicach radosnych, swoich cierpień – w tajemnicach bolesnych oraz nastawienia na życie przyszłe w tajemnicach chwalebnych. Papież Jan Paweł II powiedział kiedyś: „Różaniec to moja ulubiona modlitwa! (...) Wspaniała w jej prostocie i jej głębi. Z głębi serca zachęcam wszystkich do jej odmawiania”.

W Polsce modlitwa różańcowa pojawiła się w średniowieczu. Członkami Bractwa Różańcowego byli m.in. królowie: Zygmunt Stary, Stefan Batory, Jan III Sobieski i wybitni wodzowie – Tadeusz Kościuszko i Kazimierz Pułaski.

Róże różańcowe

Historia „róż różańcowych” sięga początków XIX w. Pierwsze  Stowarzyszenie Żywego Różańca zostało założone przez Paulinę Jaricot  w Lyonie w roku 1826. Paulina zaczęła organizować piętnastoosobowe grupy, nazwane później «żywymi różami». Każda z osób tworzących piętnastkę zobowiązywała się do odmawiania jednej tajemnicy, czyli wszyscy razem odmawiali codziennie cały różaniec.

Wszystkich członków róży dotyczy taka sama zasługa, jakby odmówili cały różaniec. Nieodmówienie tajemnicy oznacza utratę zasługi. Celem Stowarzyszenia Żywego Różańca jest, według słów założycielki, wspieranie modlitwą, ofiarą duchową i materialną działań misyjnych Kościoła. Rozpoczynając 25. rok swojego pontyfikatu, Jan Paweł II w liście apostolskim „Rosarium Virginis Mariae” ogłosił Rok Różańca (od października 2002 r. do października 2003 r.) Wprowadził także nową część modlitwy różańcowej – tajemnice światła. Obejmują one lata publicznej działalności Pana Jezusa, aby różaniec w pełniejszy sposób był streszczeniem Ewangelii. Odtąd cały różaniec liczy 20 tajemnic, czyli „żywe róże” składają się z 20 osób.

Róże Piotra i Pawła

            W takich ramach działają również „róże różańcowe” w naszej parafii. Jak wynika z kroniki, którą prowadzi główna zelatorka wspólnoty, p. Zofia Sobańska, lata powojenne to początek powstawania róż różańcowych w Oławie, a po powstaniu naszej parafii w 1970 r. część róż z dużego kościoła przechodzi do nas. Aktualnie w naszej parafii działa 15 róż, w tym jedna męska, a dwie w filiach. Od września 2013 r. opiekunem róż różańcowych jest ks. Bartłomiej Suwada. Każda z róż posiada swojego patrona, wybranego drogą losowania.

Róża Matki Bożej Łaskawej – zelator Irena Bielak, Róża Matki Bożej Królowej Pokoju – zelator Maria Domańska, Róża śś. ap. Piotra i Pawła – zelator Danuta Konieczna, Róża św. Ojca Pio – zelator Mikołaj Kowalski, Róża Matki Bożej Miłosierdzia – zelator Bogusława Królicka, Róża Miłosierdzia Bożego – zelator Maria Dolińska, Róża św. Józefa – zelator Maria Mazur, Róża Matki Bożej Nieustającej Pomocy – Maria Mazur, Róża Matki Bożej Współodkupicielki Świata – zelator Janina Sobków, Róża Matki Bożej Królowej Polski – zelator Emilia Rzadkowska, Róża św. s. Faustyny – zelator p. Ratajczak, Róża Matki Bożej Pocieszenia – zelator Zofia Sobańska, Róża Najświętszego Serca Pana Jezusa – zelator Maria Zając, Róża Matki Bożej Bolesnej – zelator Stefania Fik, Róża Matki Bożej Fatimskiej – zelator Maria Sztandera. Jak dowiaduję się od p. Zosi, a to jest jej dumą, wszystkie róże w naszej parafii są w pełnym, 20 osobowym składzie. To także wielka zasługa zelatorów poszczególnych róż.

Boży filozofowie...

... tak o członkiniach róż mówi ks. proboszcz Janusz Gorczyca. Ci „Boży filozofowie” upraszają nieustannie łaski dla nas i całego świata, kierując się mądrością wypływającą z umiłowania modlitwy i czci dla Matki Jezusa. Wypraszają dosłownie łaski dla całego świata, bo róże różańcowe mają charyzmat modlitwy za misje. Widać to wyraźnie w intencjach podawanych co miesiąc do omodlenia. Wiele razy dodawane są także intencje lokalne, dotyczące naszej parafii czy ojczyzny.

Do różańca i do ... tańca!

Wspólnota służy parafii nie tylko modlitwą. Sprawuje również opiekę nad ołtarzem adoracyjnym (kwiaty),  buduje i dekoruje kwiatami (p. Frania) ołtarze na Boże Ciało,  uświetnia procesje Bożego Ciała i odpustowe (sztandary i panie w pelerynkach niosące szarfy). Poprzez pieczenie i sprzedaż ciast, napojów i grochówki róże współorganizowały również festyny parafialne. Organizują spotkania opłatkowe, prowadzą grupę czytającą Słowo Boże w niedzielę zmiany tajemnic. Angażują się w sprzedaż opłatków i świec wigilijnych, sfinansowały zakup postaci Chrystusa na krzyż misyjny, kwestują do puszek przy parafialnych zbiórkach. Róże  zamówiły również dwanaście Mszy św. w intencji śp. ks. Waldemara Irka.

Tych kilka przykładów nie wyczerpuje pola działalności róż, pokazuje tylko, jak jest różnorodna i zauważalna w parafii.

Promieniowanie modlitwy

Są wydarzenia, które na długo pozostają w pamięci i kształtują naszą duchowość. Zapytana o ich przykłady pani Zosia wymienia dwa: poświęcenie sztandaru róż różańcowych 8 grudnia 2003 r. i peregrynację Różańca Świętego z okazji Roku Różańca. – To były niezapomniane przeżycia, zwłaszcza doświadczenie atmosfery modlitwy, nie tylko tej we wspólnocie, ale w rodzinach, z sąsiadami – wspomina.

Nie bądź sam. Poczuj siłę wspólnoty!

Róże wspólnie modlą się w każdą pierwszą niedzielę miesiąca po Mszy św. o 8.00. Wówczas odbywa się zmiana tajemnic żywego różańca połączona ze wspólnym odmawianiem jednej dziesiątki oraz krótka konferencja księdza opiekuna.

           Wszystkich, którzy chcieliby należeć do naszej wspólnoty – panie, a szczególnie panów – serdecznie zapraszamy! Można do nas dołączyć już w najbliższą, pierwszą niedzielę miesiąca.

Nie bądź sam, poczuj siłę wspólnoty. Odmawianie różańca w „róży” daje nie tylko poczucie wspólnoty z siostrami i braćmi, ale także udział we wszystkich dobrach duchowych, które przypisane są do wspólnotowego odmawiania różańca.  

Zamiast podsumowania

Było to na początku XIX stulecia. Pewien student uniwersytetu jadący pociągiem
z Dijon do Paryża zajął miejsce obok mężczyzny ubranego po chłopsku. Mężczyzna odmawiał różaniec, wolno przesuwając paciorki w palcach. Student przerwał staremu człowiekowi pytając:

 - Proszę pana, czy naprawdę wierzy pan jeszcze w takie staromodne zabobony? Proszę skorzystać z mojej rady, wyrzucić różaniec za okno i dowiedzieć się, co na ten temat mówi nauka.

 - Nauka? Nie rozumiem tej nauki. Może ty możesz mi ją wyjaśnić? – z pokorą odpowiedział mężczyzna.

Student zauważył, że mężczyzna był głęboko poruszony, więc odpowiedział:

 - Proszę mi dać pański adres, a ja prześlę panu literaturę, która panu w tej sprawie pomoże.

Mężczyzna wsunął rękę do kieszeni płaszcza i podał młodemu człowiekowi swoją wizytówkę. Spojrzawszy na nią, student spuścił głowę i zamilkł zawstydzony. Na wizytówce było napisane:

LUDWIK PASTEUR

DYREKTOR INSTYTUTU BADAŃ NAUKOWYCH

PARYŻ

FRANCJA

Ewa Piękoś

Fot. Archiwum Zofii Sobańskiej